Karar Metni

MAHKEMESİ :TİCARET MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada İstanbul 5. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce bozmaya uyularak verilen 02.10.2019 tarih ve 2015/257-2019/915 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesinin taraf vekilleri tarafından istenildiği ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili; müvekkili şirket ile davalı arasında imzalanan acentelik sözleşmesinin müvekkili şirket tarafından tek taraflı olarak 14.08.2006 tarihinde feshedildiğini, davalının acentelik süresi içinde müvekkili şirkete 199.135,04 TL borcu olduğunu ileri sürerek, 199.135,04 TL’nin faiziyle tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili; 2006 yılında Mayıs ayında taraflar arasında yaşanan anlaşmazlıklar üzerine, davacı tarafça poliçe düzenleme ekranının kapatıldığını ve poliçe düzenlediği müşterilere yazı gönderilerek poliçe primlerinin direkt kendilerine ödenmesi istendiğini, bu yazılar üzerine müşterilerin ya poliçelerini iptal ettirdiğini ya da ödemeyi davacıya yaptığını, verdiği teminat mektubunun nakde çevrildiğini ve ipoteğin paraya çevrilmesiyle tahsilat yapıldığını, acentelik sözleşmesinin 18. maddesine göre, tahsil ettiği primleri en geç bir hafta içinde davacıya intikal ettirmesi gerektiğinden, davacıya bir haftalık tahsilattan fazla borcunun olmasının da mümkün olmadığını, Kayseri 2. Asliye Ceza Mahkemesi’nin 2007/98 Esas numaralı dosyasındaki gerekçeli karar ile alınan bilirkişi raporunun kendisini haklı bulduğunu, davacıya borcu olmadığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, bozma ilamına uyularak yapılan yargılamaya göre; dosya arasına alınan bilirkişi raporu uyarınca davacı kayıtları kapsamında 14.08.2006 fesih tarihi itibariyle borcun toplam 193.386,85 TL olarak tespit edildiği, davalı tarafından dosyaya sunulu müşterilere gönderilen mektuplara ilişkin incelemede ilgili dönemdeki iptallerin davalı alacağı olarak kaydedildiği, yine davalının sunduğu toplam 210.000,00 TL bedelli senetlerin alınıp tahsil edilemeyerek hesaplardan çıkış kaydının mevcut olduğu, fesih tarihinden sonraki kayıtlara göre poliçe iptalleri, komisyon iptalleri, tahsilatlar, masraflar, protestolu senet masrafları vs. hesaplar arası virmanlar ve 29.03.2007 tarihinde 20.000 TL ve 30.03.2007 tarihinde 16.000 TL olmak üzere ipotek verilen taşınmaza ilişkin toplam 36.000 TL tutarında alacak kayıtları neticesinde dava tarihinde davalının borcu ve alacakları nazara alınarak yapılan hesaplama uyarınca davacının 165.912,21 TL alacağının mevcut olduğu, anılan hesaplamada teminat senedi ve ipoteğin borçtan düşüldüğü,iptal edilen poliçeler ile ilgili kayıtların mevcut olduğu, Kayseri 5. Asliye Ceza Mahkemesinin 2014/35 E. 2015/1130 K. sayılı 10.11.2015 tarihli kararına göre sanık davalının acenteliğini yapmış olduğu şirkete ait primleri ödemediği gerekçesiyle hizmet nedeniyle güveni kötüye kullanma suçunu işlediği sabit kabul edilerek sanığın TCK 155/2 maddesi gereğince 1 yıl hapis ve 5 gün karşılığı adli para cezası ile cezalandırılmasına, CMK 231/5 maddesi gereği hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına dair verilen kararın 17.12.2015 tarihinde kesinleştiği, taraflara rejistro defteri ve rejistro bordrolarını sunması için 2 haftalık süre verildiği ancak anılan kayıtların sunulmadığı, davacı tarafça belirtilen kayıtların müvekkili şirket tarafından tutulmadığı, acente tarafından tutulması gereken kayıtların kesin süre verilmesine rağmen davalı tarafından ibraz edilmediğinin bildirdiği, sunulan bilirkişi raporu uyarınca rejistro kaydının acente tarafından tutulması gereken kayıt olduğu ancak Hazine Müsteşarlığı 2011/4 sayılı tebliği nazara alındığında buna dair bir zorunluluğun bulunmadığı, asıl menfaatin sigorta acentesinin menfaati olduğu gözetildiğinde davalı acentenin basiretli tacir olarak bu deftere dayanarak ticari defterlerini de dayanak göstererek hak iddiasında bulunması gerektiği, davacının HMK m.193 gereği delil vasfını haiz ticari defter kayıt ve belgeleri ile alacağını 165.912,21 TL miktarında ortaya koyduğu,rejistro defteri tutsun ya da tutmasın kendi ticari defterlerine dayanarak alacaklı olduğunu hesaplanan miktar bakımından ispat ettiği, rejistro defteri tutması veya tutmaması yönünde bir zorunluluğun bulunmadığı gibi, tutması halinde de bu kayıtların yevmiye defteri, büyük defter ve envanter kayıtlarını yansıtmasının kaçınılmaz olduğu, zira taraflar arası cari hesaba göre bu kayıtların düzenlendiği, ancak davalı acente tarafından da usulüne uygun rejistro defterinin tutulmadığından davacı defterlerine aykırı bir hususun bulunmadığı, ceza mahkemesindeki alacak hesabının bağlayıcı olmadığı, davacının karşılıksız kaldığı ve tahsil etmediği kayıtlarda belirlenen 210.000 TL tutarındaki senetlerin kayıtlarda çıkışının yapılmış olduğu anlaşılmakla bu senet yönünden 165.912,21 TL davacı alacağının tahsilde tekerrür olmamak kaydıyla takibe konulmasında bir engel bulunmadığı, taraflar arasındaki sözleşmenin 25. maddesinin 2. bendinin a fıkrasında fesih tarihinden itibaren % 10 gecikme faizi hükmünün mevcut olduğu, fesih tarihinden itibaren faiz talep edebileceği gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne, 165.912,21 TL’nin (Ankara 22. İcra Müdürlüğünün 2006/754 Esas sayılı dosyasında tahsilde tekerrür olmamak kaydı ile) dava tarihinden itibaren aylık %10 oranında işleyecek akdi faiziyle tahsiline karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili ve davalı vekili temyiz etmiştir.
1-) Dosyadaki yazılara, mahkemece uyulan bozma kararı gereğince hüküm verilmiş olmasına ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre davalı vekilinin tüm, davacı vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan sair temyiz itirazlarının reddi gerekmiştir.
2-) Dava, davacı sigorta şirketinin davalı acenteden olan alacaklarının tahsili istemine ilişkin olup, her ne kadar mahkemece yazılı gerekçeyle davanın kısmen kabulü ile hükmedilen bedelin dava tarihinden itibaren işleyecek faiziyle tahsiline karar verilmiş ise de; taraflar arasında akdedilen sözleşmenin 18. maddesinde, acentenin, bir hafta süresince tahsil ettiği primlerin komisyon ve ilgili vergileri düştükten sonra kalan kısmını en geç ertesi haftanın son iş gününün bitimine kadar sigorta şirketine intikal ettirmek zorunda olduğu belirtilerek davalı acente yönünden kesin vadenin kararlaştırıldığı, bu haliyle temerrüt şartlarının gerçekleştiği, ancak davacı tarafça, taraflar arasında akdedilen sözleşmenin 25/2-A maddesi kapsamında akdi faizin tahsili talep edilerek, anılan temerrüdün sonuçlarının, sözleşmenin fesih tarihinden itibaren bir ay sonrasında doğacak şekilde davalı lehine atıfet
süresi verildiği anlaşılmaktadır. Bu durumda mahkemece, davalının faiz ödeme yükümlülüğünün başladığı tarihin yukarıda anılan esaslar çerçevesinde belirlenip bu tarihten itibaren faize hükmedilmesi gerekirken, yazılı şekilde gerekçede fesih tarihinden itibaren faiz istenebileceği belirtilip dava tarihinden itibaren faize hükmedilmek suretiyle birbiri ile çelişkili ifadelerle hüküm kurulması doğru olmamış, kararın bu nedenle davacı yararına bozulması gerekmiştir.