Karar Metni

MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 20. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 2. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi’nce verilen 04.10.2017 tarih ve 2017/62 E. – 2017/353 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin kabulüne dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesi’nce verilen 28.02.2020 tarih ve 2018/2086 E. – 2020/304 K. sayılı kararın Yargıtay’ca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin “GARANTİ” asıl unsurlu tanınmış markaların sahibi olduğunu, bu ibarenin aynı zamanda müvekkili şirketin ticaret unvanının ayırt edici kısmını oluşturduğunu, davalı Şirketin ise 2015/21173 sayılı “GARANTİ GREEN YARN+şekil” ibareli marka tescil başvurusunda bulunduğunu, müvekkilince iltibas ve tanınmışlık ile haksız rekabet vakıalarına dayalı olarak başvuruya itiraz edildiğini, Markalar Dairesi Başkanlığı’nca itirazın kısmen yerinde görülerek 35. sınıf hizmetlerin başvuru kapsamından çıkarıldığını, 40. sınıf yönünden ise itirazın reddine karar verildiğini, başvurunun tümden reddi istemiyle bu karara yaptıkları itirazın ise YİDK tarafından reddedildiğini, alınan kararın usul ve yasaya aykırı olduğunu, 40. sınıf hizmetler yönünden de markalar arasında iltibas tehlikesinin bulunduğunu, öte yandan müvekkili markaları tanınmış olduklarından 556 sayılı KHK’nın 8/4 maddesi uyarınca da başvurunun tescilinin mümkün olmadığını ileri sürerek, YİDK’in 2016-M-12679 sayılı kararının iptaline ve tescili halinde dava konusu markanın hükümsüzlüğü ile sicilden terkinine karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı … vekili, kurum kararının usul ve yasaya uygun olduğunu, başvuru kapsamında kalan hizmetler yönünden dava konusu başvuru ile davacının itirazına mesnet markalar arasında iltibasa yol açacak düzeyde benzerlik bulunmadığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Davalı Şirket vekili, davacının markaları ile müvekkili başvurusundaki işaretin iltibasa neden olacak derecede benzer olmadığını, içerdikleri ürün ve hizmetlerin de farklı olması sebebiyle karıştırma, ilişkilendirilme ve davacı markalarının tanınmışlığından yararlanma ihtimalinin bulunmadığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
İlk Derece Mahkemesince, davacının dayandığı markalarının GARANTİ esas ve ayırt edici unsurlu olduğu, fakat markalarının genel olarak başka bazı sözcük ve şekillerle birlikte tescilli bulunduğu, davalının başvurusunun ise “GARANTİ GREEN YARN” ibare ve biçimli olduğu, işarette ayrıca iplik sarmayı işaret eden bir şeklin de bulunduğu, her iki markanın esas ve ayırt edici unsuru olan GARANTİ ibaresinin ayırt edici karakterinin son derece zayıf bulunduğu, başvuru kapsamındaki 40.sınıf hizmetlerin davacı markalarının kapsamında yer almadığı, başvuru konusu işaret ile davalı markaları arasında işletmesel bağlantılandırmayı tesis eden herhangi bir unsurun da bulunmadığı, davacının GARANTİ ibareli markasının bankacılık sektörü için tanınmış olduğu, fakat sonucun değişmeyeceği gerekçesiyle, davanın reddine karar verilmiştir.
Karara karşı, davacı vekili istinaf kanun yoluna başvurmuştur.
Bölge Adliye Mahkemesince, davacının itirazına mesnet markaların asli unsurlarının “GARANTİ” ibaresinden oluştuğu, asli unsurları itibarları ile dava konusu başvuru ile itiraza mesnet markalar arasında 556 sayılı KHK’nın 8/1-b maddesi anlamında ilişkilendirilme ihtimali dahil iltibas tehlikesi bulunduğu, “GARANTİ” ibaresinin ayırt ediciliğinin zayıf olduğu ve dava konusu başvuruya yeterli ayırt ediciliğin kazandırıldığı yönündeki ilk derece mahkemesi gerekçesinin yerinde olmadığı, marka işaretleri arasında benzerlik bulunduğu, ancak iltibas tehlikesinden söz edebilmek için marka işaretlerinin benzerliği yanında, marka kapsamlarındaki mal ve hizmetler arasında da benzerlik bulunması gerektiği, dava konusu başvurunun kapsamında 40. sınıfta yer alan hizmetlerin bulunduğu, davacının itirazına mesnet markaların kapsamlarında ise anılan sınıftaki hizmetler yer almadığı gibi bu hizmetlerle benzer mal ve hizmetler de bulunmadığı, davacı şirket adına tescilli “GARANTİ” asıl unsurlu markaların bankacılık sektörü yönünden tanınmış oldukları, ancak davacı başvuru kapsamındaki 40. sınıftaki hizmetlerin, davacı markalarının tanınmış olduğu sektöre son derece uzak ve farklı olması gözetildiğinde somut olayda 556 sayılı KHK’nın 8/4. maddesi koşullarının gerçekleşmediği, mahkemece yapılan bu yanlışlığın giderilmesinin yeniden yargılamayı gerektirmediği gerekçesiyle, davacı vekilinin istinaf başvurusunun gerekçe yönünden kabulü ile ilk derece mahkemesi kararının kaldırılmasına, davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
İlk Derece Mahkemesince verilen karara yönelik olarak yapılan istinaf başvurusu üzerine HMK’nın 355 vd. maddeleri kapsamında yöntemince yapılan inceleme sonucunda Bölge Adliye Mahkemesince esastan verilen nihai kararda, dosya kapsamına göre saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kurallarına aykırı bir yön olmadığı gibi HMK’nın 369/1. ve 371. maddelerinin uygulanmasını gerektirici nedenlerin de bulunmamasına göre usul ve yasaya uygun Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.