Karar Metni

MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 22. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 8. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 11.07.2017 tarih ve 2016/972 E- 2017/566 K. sayılı kararın davalı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin süre yönünden redine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 22. Hukuk Dairesi’nce verilen 29.06.2020 tarih ve 2018/220 E- 2020/744 K. sayılı kararın Yargıtay’ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi … tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkili şirket ile davalı şirket arasında, 12.08.2011 tarihli imtiyaz sözleşmeleri imzalandığını, sözleşmenin 13. maddesine göre müvekkilinin bir önceki ay için davalı şirkete düzenlediği fatura bedelinin iki katının cezai şart olarak müvekkiline ödeneceğinin kararlaştırıldığını, 81.818,84 TL cezai şart alacaklarının davalıdan tahsili gerektiğini, alacağın tahsili için davalı hakkında Ankara 20. İcra Müd. 2016/7793 sayılı dosyası ile icra takibi yaptıklarını, davalının itirazı nedeniyle takibin durduğunu belirterek itirazın iptali ve %20 oranında icra inkar tazminatının davalıdan tahsiline karar verilmesini istemiştir.
Davalı vekili, davanın reddini istemiştir.
İlk derece mahkemesince tüm dosya kapsamına göre, davanın kabulüne, Ankara 20. İcra Müd. 2016/7793 sayılı dosyası ile ilgili olarak davalının itirazının iptaline, asıl alacağa takip tarihinden itibaren avans faizi uygulanmasına, TBK 182. maddesi uyarınca tenkise tabi ceza alacağının likit olduğundan bahsedilemeyeceğinden davacı vekilinin icra inkar tazminat talebinin reddine karar vermiştir.
Karar, davalı şirket vekili tarafından istinaf etmiştir.
Bölge Adliye Mahkemesince, istinaf başvurusuna konu kararın davalıya 26.09.2017 tarihinde tebliğ edildiği, HMK 345. madde ve aynı yasanın 92. maddesi uyarınca iki haftalık istinaf başvuru süresinin 10.10.2017 tarihinde son bulduğu, son günün resmi tatile denk gelmediği, istinaf başvurusunun 16.10.2017 tarihinde yapıldığı gerekçesi ile başvurunun süre yönünden reddine karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Somut davada, dosya içindeki Av. … tarafından 12/01/2017 tarihinde davaya cevap dilekçesi ekinde sunulan vekaletnamede ve cevap dilekçesinde vekil adresi olarak “Söğütözü Mah. No: … …/Çankaya/Ankara” bildirilmiştir. Bu adres anılan davalı vekilinin dosyadaki bilgi ve belgelere göre bilinen en son adresidir. Her ne kadar davalı vekili Av. … …’e gönderilen ve davacı vekilinin cevaba cevaplarını içeren tebligat Av. … …’e “… … Mah. …. Sk. No: … Kızılay Çankaya/Ankara” adresinde 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 20. maddesine göre yapılmış gözükmekte ise de bu adres aslında dosya içindeki diğer bir vekaletnameden de anlaşılacağı üzere davalı vekili Av. …’ye ait olup bu tebligatın usulsüz olduğu anlaşılmakla anılan avukatın bilinen son adresi olarak kabulü yerinde değildir. 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 10/1 maddesi “Tebligat, tebliğ yapılacak şahsa bilinen en son adresinde yapılır.” düzenlemesini içermekte olup, bu durumda Av. …’in dosyadaki bilinen en son adresi “Söğütözü Mah. No: … …/Çankaya/Ankara” olduğundan, İlk Derece Mahkemesince verilen kararın Av. …’e “… … Mah. 2. Sk. No: …/ … Kızılay Çankaya/Ankara” adresinde tebliğ edilmesi 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 10/1 maddesi gereğince usulsüzdür. O halde, yapılan tebligatın usulsüz olması sebebiyle, Av. … tarafından sunulan istinaf dilekçesinin kaydedildiği tarih itibariyle istinaf istemin süresinde olduğu anlaşılmakla Bölge Adliye Mahkemesi’nin istinaf isteminin süreden reddine ilişkin kararının bozulması gerekmiştir.